Een beetje achtergrondinformatie: voor een internationale onderneming (7000+ medewerkers) ben ik bezig met een advies- en implementatievraagstuk over executive development en een assessment van hun top 50. Ik maak er kennis met geweldige topmannen en topvrouwen. Van beide kanten zit dit traject vol positieve energie.
En dan de aanleiding voor dit stukje: deze week belde ik met mijn klant.
Het is de bestuursvoorzitter van deze onderneming. Ik moest hem spreken over de voortgang van ons project. Zoals altijd begon ik het gesprek ongeveer zo: “Goedemorgen. Ik wil graag de voortgang spreken. Maar voordat we daaraan beginnen… Hoe gaat het met je?”
Stilte.
Ik hoorde de bestuursvoorzitter zuchten en glimlachen tegelijk. Vervolgens gaf hij geen antwoord op mijn vraag en begon hij ook niet over de voortgang. In plaats daarvan zei hij: “Bercan, elke keer dat je mij belt, breng je me van mijn à propos. Want je wilt weten hoe het met mij gaat. Alweer. En elke keer weet ik dat je het écht wilt weten. Maar… behalve mijn vrouw vraagt eigenlijk niemand anders me hoe het met me gaat. Het spijt me, maar ik weet even niet wat ik moet zeggen. Dan moet ik gaan nadenken over hoe ik me voel. Maar nu even niet, oké? Zullen we de status van de assessments maar doornemen?”
Dit is zeker niet de eerste keer dat ik iets dergelijks hoor. Maar vaker gaat het wat anders. Aan het begin van zo’n gesprek, zeggen de heren – en heel soms ook de dames – ook helemaal niets. Stilte.
Dan volgt stap twee. Ze doen hun best om me af te leiden van mijn vraag. Ik respecteer hun wens om daar niet over te spreken en laat het gaan.
Ik hoor wel als ze willen praten.
Na zoveel ervaring zou ik eraan gewend moeten zijn. Dus toch niet…
Wanneer is het vanzelfsprekend geworden dat het proces belangrijker is dan de mens? Voor mij is dat géén vanzelfsprekendheid en dat zal het ook nooit worden.
Er zijn interessante aspecten waar we hierop in zouden kunnen gaan. Wat is hier precies aan de hand; waarom is zo’n basale en oprechte vraag voor velen zo moeilijk? Maar voordat we daar naar kijken, wil ik graag even iets anders weten:
Hoe gaat het met jou?
– Bercan Günel